Les dernière étapes à Refuge du Plan de l'Aiguille

Vanaf Parking Du Grépon naar Refuge du plan de l'Aiguille

Parkeren

De auto parkeer je gemakkelijk bij Parking du Grépon (1.050m). Dit is überhaupt een handige parkeerplaats voor als je Chamonix in wilt. Ik betaalde voor ongeveer 18uur parkeren 18euro. Bekijk hier de tarieven in 2025.

Op naar de hut

Zoals ik in mijn vorige blog La magie de la Jonction beschreef, had ik er deze dag al een flinke wandeling op zitten en wilde ik eigenlijk een skilift nemen naar de refuge. De laatste skilift zou om 15:30 vertrekken en ondanks dat ik (helemaal opgelucht) om 15:20 aan kwam zetten zat de skilift vol en moest is dus toch maar in de benen. Online wordt voor de wandeling 3-4uur geschat, mijn GoogleMaps gaf 02:45 aan. Het was op dit moment 15:30 en de uiterlijke inchecktijd was 18:00. Oftewel; ik had nog 02:30 om er te geraken. In een split-second gingen er van allerlei dingen door mijn hoofd: ik heb geen water meer maar ook geen tijd om die nog te vullen, mijn telefoon is bijna leeg en de kabel werkt niet vanwege aangetroffen vocht in de kabel, ik zal nog 15minuten sneller moeten lopen dan GoogleMaps aangeeft en ik ben al flink moe. Deze gedachten werden afgewisseld met gedachtes als: ik wil wel écht heel graag in deze refuge slapen, ik kan niet meer annuleren en wat is nou 2,5uur uit je leven? Conclusie: niet mieten en gaan!

In alle eerlijkheid; de wandeling zelf vond ik niet heel spectaculair. Of dat nu kwam doordat het eigenlijk alleen een zigzag bospad omhoog is of misschien doordat ik er een beetje doorheen zat durf ik niet te zeggen, haha. Halverwege de wandeling hoorde ik water stromen, YES! Gauw mijn flesje (met ingebouwd filter) gevuld. Dat gaf wel weer de nodige extra energie! Na dik 2uur sjokkend omhoog zag ik plots een paaltje met bewegwijzering. Alles in mij hoopte dat erop zou staan 'Refuge du Plan de l'Aiguille - 5min' maar het werd alleen maar beter! Ik zag plots de berghut vlak naast het bordje verschijnen: Refuge du Plan de l'Aiguille (2.207m). En óf het de klim waard was!

In de hut

Ik werd zeer vriendelijk ontvangen en naar mijn kamer gewezen. Mijn geluk kon niet op toen er ook nog een mogelijkheid was om warm te douchen, douchen is namelijk niet in elke berghut een gegeven, laat staan wárm douchen. Om 19:00 mochten we aan tafel en werd er een heerlijk drie-gangen diner geserveerd, bestaande uit lokaal kaas, groentesoep, mie met gevulde tomaatjes en een huisgemaakte perentaart. Ik zat aan tafel met Britten (Ben en James, beiden 31jaar), die direct een glas rode wijn voor onze tafel bestelden. We lachten er heel wat vanaf en ik genoot van hun humor en scherpe opmerkingen. Zij waren op klimexpeditie samen en maakten behoorlijke indruk op me met hun verhalen. Ik lag op de kamer met twee franse jongens (Quentin en Tom), die op kristal-zoektocht waren. Quentin liet zijn collectie Amethisten zien en vertelde met over zijn plannen om een kristal-expeditie bedrijfje op te zetten hier. Bizar hoe je binnen twee uur en een paar ontmoeten direct zo geïnspireerd kan raken. Of ik blij was met mijn keuze om toch naar boven te klauteren? Nog al ;). De Britten en Fransen hadden trouwens om 03:00 al hun wekker staan om hun tochten te vervolgen. Dat was ook best humbling moet ik zeggen.

Terug naar het dal

Ik vind weinig dingen zo fijn als ontwaken in een berghut en dan naar buiten gaan. Het dal is nog donker door de schaduw van de berg en alle contradicties voelen even waar; gevoel van controle/overgave, rust/energie, vrijheid/geaardheid. Het ontbijtje was standaard maar ik had ook niet meer gewild. Ik betaalde de eigenaar van de hut en maakte nog een kort praatje met hem. Iets in mij wilde vragen of ze nog personeel zochten voor aankomend winterseizoen maar besloot dat toch maar niet te doen. Ik kan namelijk nogal impulsief zijn in deze dingen en voelde wel dat ik nog niet klaar was voor de consequenties als hij 'ja' zei. Op de weg terug voelde ik me heel voldaan. Zo'n mini-avontuur ga ik gauw nog eens ondernemen als ik weer twee dagen vrij heb.